Wydawca treści Wydawca treści

Lasy regionu

Drzewostany na terenie RDLP w Olsztynie charakteryzują się bardzo dużym zróżnicowaniem. Wynika to przede wszystkim z historii geomorfologicznej związanej ze wszystkimi zlodowaceniami występującymi na terenie naszego kraju.

Północna część zasięgu administracyjnego olsztyńskiej dyrekcji jest bardziej urozmaicona. Z powodu większej ilości opadów i żyźniejszych gleb, głównie pochodzenia polodowcowego, występują tu drzewostany liściaste i mieszane.
Część środkowa charakteryzuje się nieco słabszymi siedliskami, które powstały na terenach moren czołowych oraz z materiałów międzymorenowych. W tej części dominują siedliska borowe świeże. Jednak w pasie od Miłomłyna do Strzałowa znajdują się największe kompleksy leśne Lasów Taborskich, Puszczy Napiwodzko - Ramuckiej i Puszczy Piskiej ( w części administrowanej przez RDLP w Olsztynie ) oraz najbardziej urokliwe krajobrazowo tereny leśne przeplatane licznymi jeziorami.

Najbardziej na południe wysuniętą część RDLP Olsztyn charakteryzują siedliska i zbiorowiska roślinne typowe dla terenów będących niegdyś rozlewiskami wód polodowcowych. Fakt ten decyduje dziś o składzie gatunkowym drzewostanów, gdzie niepodzielnie panuje sosna oraz brzoza - gatunki najmniej wymagające co do żyzności gleby.



KLIMAT


Duże zróżnicowanie drzewostanów wynika również z tego, że na obszarze RDLP klimat kontynentalny ściera się z klimatem atlantyckim i dlatego też znajdziemy tutaj fragmenty drzewostanów typowych dla obszarów borealnych jak i drzewostany charakterystyczne dla terenu Pomorza.

Cechy klimatu na terenie RDLP w Olsztynie:


ilość opadów rocznych 500 mm - 634 mm

średnia temperatura 7,0 - 7,7 oC

okres wegetacji wynosi od 190 dni do 200 dni.





GLEBY I SIEDLISKA


Pod względem gatunku panującego w drzewostanach, lasy olsztyńskie można podzielić na trzy rejony. Największy z nich, obejmujący Kurpie oraz południowe części Warmii, Mazur, to rejon z drzewostanami sosnowymi. W części północnej przeważają dąb i świerk pospolity. W zachodniej części występuje buk. W ujęciu statystycznym gatunkiem dominującym w olsztyńskich lasach jest sosna. Pozostałe gatunki zajmują: Brz - 10%, Db, Kl, Wz, Js - 8%, Ol, Św - po 6%, Bk - 4%.


Najnowsze aktualności Najnowsze aktualności

Powrót

Wilk w sidłach kłusowników

Wilk w sidłach kłusowników

Dnia 08 marca w godzinach wieczornych Zarząd Akademickiego Koła Łowieckiego "Darz Bór" w Olsztynie, otrzymał informację od mieszkańców wsi Leginy o wilku uwięzionym na wnyku. Miejsce zdarzenia znajduje się na terenie Nadleśnictwa Mrągowo, w obwodzie łowieckim nr 136, dzierżawionym przez AKŁ "Darz Bór". Przed podjęciem działań Łowczy i Prezes Koła skontaktowali się z Regionalną Dyrekcją Ochrony Środowiska w Olsztynie oraz  Ośrodkiem Dzikich Zwierząt w Napromku, po czym podjęto decyzję o bezzwłocznym uwolnieniu zwierzęcia i w miarę możliwości wypuszczeniu od razu na wolność. Akcję uwalniania zwierzęcia (zwierzę złapane było za szyję) ok. godz. 19.00 rozpoczął  skierowany przez Zarząd Koła lekarz weterynarii oraz powiadomiony w międzyczasie leśniczy leśnictwa Reszel (Nadleśnictwo Mrągowo). Lekarz weterynarii po znieczuleniu wilka i jego uwolnieniu ze śmiertelnej pułapki przez leśniczego, ocenił stan ogólny zwierzęcia jak dobrze rokujący i zdecydował o zabezpieczeniu odpowiednimi lekami oraz wypuszczeniu na wolność. W międzyczasie na miejsce przybyli kolejni członkowie koła, w tym funkcjonariusz Policji.  Zgromadzone osoby sprawowały nadzór nad znieczulonym zwierzęciem do czasu (ok. 2 godz.) aż leki znieczulające przestały działać i zwierzę w dobrej kondycji bezpiecznie oddaliło się do lasu.

 

Wnyk  to narzędzie kłusownicze w kształcie pętli ze stalowej linki lub drutu. Umieszczane w miejscach migracji zwierzyny, na wysokości  ich głowy, przyczepione do pniaka, drzewa lub specjalnie wbitego palika. Działa na zasadzie zacisku- im bardziej zwierzę się szarpie, tym pętla bardziej się zaciska. Zwierzę złapane w kłusownicze sidła często ginie z głodu i ran powstałych podczas chęci uwolnienia się lub z wycieńczenia. Jest to wyjątkowo okrutny sposób zabijania zwierząt.

Przypadki kłusownictwa nadal nie są rzadkością. W Lasach Państwowych leśnicy wraz z myśliwymi i policją przeprowadzają akcje szukania wnyków i każdego roku wykrywanych jest kilkaset przypadków ich odnajdywania. Najczęstszymi ofiarami są jelenie, sarny, dziki, łosie oraz wilki. Wnyki stanowią również zagrożenie dla ludzi, zwłaszcza  zimą, kiedy są przykryte śniegiem. W przypadku ich znalezienia należy natychmiast zawiadomić leśników lub policję. Nie można samodzielnie ich zdejmować jak i zabierać ze sobą, gdyż samo posiadanie narzędzi kłusowniczych jest karane a ponad to uniemożliwi to złapanie przestępcy. Miejsce należy dobrze oznaczyć lub zapamiętać , można również ostrożnie zaciągnąć pętlę, aby nie doszło do złapania zwierzyny.

Kłusownictwo to naruszenie prawa łowieckiego oraz kodeksu karnego i grozi za nie do 5 lat pozbawienia wolności oraz wysokie kary grzywny. Nie zraża to jednak kłusowników.

Kłusownictwo to nie tylko problem służb państwowych. Jeżeli chcemy podziwiać otaczającą nas przyrodę w całej okazałości i nie bać się wchodzić do lasu wraz ze swoimi pociechami musimy mieć oczy szeroko otwarte i zwalczać przestępczość występującą w lesie.